Новые веб-ссылки
|
|
|
|
|
|
| Яны абодва прыйшлі ў свет у адной баранавіцкай радзільні |
 
Сяргей Лозніца — рэжысёр, які нарадзіўся ў Беларусі, сёлета стаў аўтарам адной з самых спрэчных стужак постсавецкай прасторы, якая была паказана на Канскім кінафестывалі. Фільм "Шчасце маё" (дэбютны для рэжысёра, які дагэтуль быў вядомы як дакументаліст) паказалі ў рамках асноўнага конкурсу "Лістападу", ён выклікаў шквал эмоцый — ад рэзкага непрымання да разумення таго, што так адбываецца ў жыцці: людзі губляюцца, сярод чужых яны часцей за ўсё не разлічваюць на дапамогу... Прадставілі карціну сам аўтар і акцёр Віктар Немец, абодва жартавалі, што прыйшлі ў свет у адной баранавіцкай радзільні.
Напэўна, ёсць усё-такі адчуванне месца і еднасці з тымі, хто жыве тут дагэтуль. Бо Сяргей Лозніца прызнаўся, што яго першы фільм мог быць зусім іншы:
— Спачатку я хацеў здымаць карціну паводле Васіля Быкава. Але для дэбюту знайсці грошы на карціну па такой тэме даволі складана. Усе кажуць: Другая сусветная вайна, усё сказана, нецікава... Але ніхто не разумее, што хоць усё сказана, але ніхто нічога не чуе. І тады ў 2004 годзе я напісаў гэты сцэнар і мы знайшлі фінансаванне на гэтую карціну. Але шукалі доўга. Гэта не дзяржаўныя, а прыватныя грошы. Бо хто дасць невядомаму дакументалісту грошы на дэбютны фільм? У нас, на жаль, існуе дакладны падзел з савецкіх часоў на дакументальнае і ігравое кіно. Дакументальнае кіно не лічылі мастацтвам, а залічвалі да прапаганды. Але ж мы забываем, што і адно, і другое можа быць немастацкім. Бюджэт фільма "Шчасце маё" склаў 1 мільён 460 тысяч еўра. 60 працэнтаў ад гэтай сумы далі немцы.
— Чаму ў сучасную гісторыю ўведзены эпізоды, звязаныя з вайной?
— У карціне дзве гісторыі з Вялікай Айчыннай вайны. Адна была расказана мне Васілём Быкавым — пра хлопчыка і бацьку. Другую распавёў чалавек, якога мы фатаграфавалі ў 1999 годзе, калі я спытаў пра самую запамінальную падзею ў жыцці. Ён пабачыў фотаапарат і заплакаў... Усе эпізоды звязвае дарожная гісторыя. Усё гэта мы таксама можам чуць сёння з навінаў: згубіўся грузавік, прапаў чалавек... Але я лічу, што вытокі сучаснай жорсткасці трэба шукаць раней, у мінулым. Бо зло спараджае іншае зло. Але, магчыма, капаць трэба яшчэ глыбей, пачынаючы з рэвалюцыі. Адбылося злачынства. Чаму тады справядлівасць не адноўлена? Сур'ёзнае пытанне...
— Вы збіраецеся працягваць гэтую тэму ў наступных фільмах?
— Наступную карціну я хачу зняць паводле аповесці Васіля Быкава "У тумане". Гэта будзе таксама не камедыя. З аднаго боку звычайная, з другога боку парадаксальная ў сваёй нявырашанасці гісторыя. Чалавека падазраюць у тым, што ён супрацоўнічаў з акупантамі, і два партызаны едуць забіваць мірнага жыхара. Заканчваецца ўсё дрэнна для ўсіх...
— Не баіцеся, што вас зноў не зразумеюць у жаданні капаць да самых цёмных бакоў чалавечай душы?
— Усё залежыць ад таго, наколькі чалавек думае ці не думае пра тое, што адбывалася. Наколькі ён мысліць.
Ларыса Цімошык, Звязда
11.11.2010 |
 admin 11.11.2010 18:16 ·
0 комментариев · 
|
|
|
Комментарии
|
|
Нет комментариев
|
|
|
Добавить комментарий
|
|
Пожалуйста, зайдите на сайт для добавления комментария.
|
|
|
Рейтинг
|
|
Рейтинг доступен только для зарегистрированных пользователей.
Для участия в голосовании по рейтингу, пожалуйста, зайдите на сайт через форму входа или зарегистрируйтесь.
Нет данных для оценки
|
|
|
|
Гость
|
|
Забыли пароль? Запросите новый
|
|
|
НОВОЕ в скачивании
|
|
|
|
|
|
ТОП скачиваний
|
|
|
|
|
|
Афоризм
|
|
| Когда человек становится богатым или знаменитым, с ним приходится знакомиться заново. |
|
|
|
Интересный факт
|
|
| Ад 2005 года гараджане могуць хаваць сваіх нябожчыкаў на Русіно на адмысловых газонных дзялянках. Сёння (2013) прыкладна кожнае трэцяе пахаванне на Русіноўскіх могілках — на газоне. Такія магілы не патрабуюць асаблівага дагляду, бо газон рэгулярна скошваецца супрацоўнікамі могілак. |
|
|
|
Случайный анекдот
|
|
| Для мальчика с молотком, все вещи гвозди. |
|
|
Counter
|
|
|
|
|
|
ГЛАВНАЯ
СКАЧИВАНИЕ
Навигация
Новости от ...
Библиотека
Download
Сотрудничество
О сайте
